ვითარცა რიდე....

ოცნება ულევი, ფიქრების ჯარი
მეხვევა ისე, ვითარცა რიდე,
არ მსურს ოცნება, მაგრამ რატომღაც
დავხეტიალობ ცის  კიდით-კიდე. 


მე ოცნებებში მოვკვდები ალბად,
ჩავიფერფლები მირაჟის ზღვაში 
და სინანულიც ალბად გვიან
იქნება მაშინ.......

მე ქართველი ვარ

მე ქართველი ვარ, ოპიზრების ჯიშის და გენის,
დაქარაგმებულ ჩუქურთმების სიძველე შვენის
გელათს, სამთავისს, ნიკორწმინდას, ბოლნისის სიონს,
შთამომავლობას ოქროს ხანის ისევე ველით.....

დრო დიდებული, რწმენა,

ადათი სისხლში გამჯდარი
და იავნანა მეგრელ დედის ხმაში გამკრთალი,
იყო საზღვარი ნიკოფსიით დარუბანდამდე,
სულში თბილოდა, თუმცა იყო გარეთ ზამთარი.

მტერი, რა მტერი, ოსმალ-თურქი, სპარსი, ურჯულო,
მაგრამ ყველანი ეცემოდნენ ჩვენს ფერხთ უსულოდ,
ჰა აზარფეშა, გადაეცი კვლავ ალავერდი,
წარსულის ხიბლი არ ატყვევებს მხოლოდ უგულოს.

* * * * * * *

კვლავ ისმის ქარის ღრიანცელი, შტოებთა ლეწვა,
კვლავ ტირის ხენი, რომელთაც რომ დააკლდათ ხანი, 

მოისმის კვნესა და ქვითინი საბრალო ქალის,
გამოკრთა სევდა და ტკივილი ვაჟკაცის ხმაში. 


ხე გაძარცვულა, ქალი ტირის და სატრფოს უხმობს,
ვაჟს კი არ ესმის მისი კვნესა, სევდა, მუდარა,
მეორე ვაჟს კი დაჰკარგვია გულისა სწორი 
და წინა ღამით მიაბარა წყვდიადის დარბაზს.


დარეკა ზარმა, შეიცვალა ამინდი სწრაფად,
ისმის ფლოქვების თქარა-თქური და მღვდელის ლოცვა,
საყდარში ერთურთს გვერდს უმშვენებს ის ორი წყვილი,
რომელიც უწინ ვაი - ვუშით ამბობდნენ ლოცვას. 

* * * 

სადგური?  არა, მე არ ვჩერდები, 
ვერა, ვერ ვიტან გუბურას დამდგარს,
მე ნაკადული ვარ მორაკრაკე,
კლდესაც კი დავშლი ძლიერს და მაგარს.

ვიცი ყოველთვის დროა საჭირო,
რომ მიაღწიო მიზანს დასახულს,
გრძნობა გრძნობაა, ვეღარ იყიდი, 
ვერც დაიბრუნებ წუთებს დაკარგულს. 

მე ველი სასწაულს

დაღლილი ფიქრებით ჩავალ სამარეში,
ო,  იქაც გამყვება მე ჩემი წამება,
შენზე ფიქრები და ურითმო ლექსები,
დარჩება მარტო და არ გაგახსენდება.

ცხოვრება მწარეა, ვინ იცის რა გველის,
რას გეგმავს ხვალისთვის, ტანჯვას თუ სიხარულს,
შენზე ფიქრები აღარ მასვენებენ,
მე ველი ს ა ს წ ა უ ლ ს !!!!!

მაინც მენება

და სიმფონიის აკორდი ბოლო,
ჩამოჰკრა ზარმა, შეირხა ჩიტი,
გალერიაში ცისფერი ტილო.
მღვრიეა მტკვარი  და წყალი ხისტი. 
შემოდგომაა, უხვ  ფერთა გამა,
შემოუძარცვავს ზაფხულსაც კაბა,
ნარიყალაზე სანთლების შუქი,
და უნაპირო სიტყვები უქმი....
განთიადს მოსდევს მზის უხვი სითბო,
მე ისევ მინდა რამის შენება,
ცხოვრებისეულ ორომტრიალის
ფერხულში ჩაბმა მაინც მენება.

რადგანაც დრო-ჟამის დაირღვა რიტმი, ამიტომ ვიტყვი

დრო მიდის და თმებში გვერევა ფიფქი,
წუთი ცრის,  წამი წამს მიჰყვება, მიქრის,
გულში კი ჩნდება დარდი და ნისლი,
ფიქრები ფიქრის, ამიტომ ვიტყვი.....
რადგან დრო - ჟამის დაირღვა რიტმი,
რადგან ცის კიდე ალისფრად იწვის, 
გეძახი,  გეძახი.... და მაინც იცი? 
ვიწვი და ვიბრძვი.....