* * * * * * *

კვლავ ისმის ქარის ღრიანცელი, შტოებთა ლეწვა,
კვლავ ტირის ხენი, რომელთაც რომ დააკლდათ ხანი, 

მოისმის კვნესა და ქვითინი საბრალო ქალის,
გამოკრთა სევდა და ტკივილი ვაჟკაცის ხმაში. 


ხე გაძარცვულა, ქალი ტირის და სატრფოს უხმობს,
ვაჟს კი არ ესმის მისი კვნესა, სევდა, მუდარა,
მეორე ვაჟს კი დაჰკარგვია გულისა სწორი 
და წინა ღამით მიაბარა წყვდიადის დარბაზს.


დარეკა ზარმა, შეიცვალა ამინდი სწრაფად,
ისმის ფლოქვების თქარა-თქური და მღვდელის ლოცვა,
საყდარში ერთურთს გვერდს უმშვენებს ის ორი წყვილი,
რომელიც უწინ ვაი - ვუშით ამბობდნენ ლოცვას.