რამდენი რამე უთქმელი დამრჩა,
ვსერავ იალაღს, ჭიუხვებს, ფერდობს.
მივტირი ლექსებს აზრად გაფრენილს,
ფრთებმოტეხილებს, ამ ყოფის კრედოს.
მოდის ფიქრები ნიაღვარივით,
სულს გადასერავს გამჭოლად ერთობ,
ბუხრის წინ მჯდარი ორი მოხუცი
გაიხსენებენ ცხოვრების გემოს.
გული იბორგებს, რადგან მერმისი,
სხვაგვარად აქცევს ბაღსა თუ ერდოს,
უკვე რამდენი საუკუნეა
ამაყად უმზერს ჟამთა სვლას ხენდრო.
Комментариев нет:
Отправить комментарий